Η πρόκληση της Σίφνου

Στα νησιά των Κυκλάδων, το νερό αποτελεί αγαθό το οποίο δέχεται πιέσεις. Από τη μια μεριά η αλματώδης τουριστική ανάπτυξη που προχωρά με ρυθμούς πολλές φορές μεγαλύτερους από αυτούς που μπορεί να υποστηρίξει η φέρουσα ικανότητα του κάθε τόπου. Από την άλλη η μη αποτελεσματική διαχείριση των υφιστάμενων φυσικών αποθεμάτων και πόρων του κάθε νησιού. Η περιοχή της Πουλάτης στη Σίφνο, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση για τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι κάτοικοί της είχαν επινοήσει έναν βιώσιμο τρόπο για τη διαχείριση του νερού ο οποίος ξεκινά αιώνες πριν και αποτελεί στοιχείο της τοπική παράδοσης και κληρονομιάς του νησιού. Η κληρονομιά αυτή τείνει σήμερα να ξεχαστεί.

Παράλληλα οι φυσικές αρδευτικές δυνατότητες του νησιού είναι αχαρτογράφητες-αθέατες καθώς οι στέρνες, τα πηγάδια, οι φυσικές πηγές νερού και οι γεωτρήσεις είναι ιδιωτικές και παραμένουν αδήλωτες. Ένας συνδυασμός δεδομένων από μετρήσεις, έρευνας με βάση τα δεδομένα αυτά και της υπάρχουσας τοπικής γνώσης είναι κρίσιμης σημασίας για τον σχεδιασμό ενός πραγματικά ολοκληρωμένου τρόπου διαχείρισης υδάτινων πόρων.

Μπορούν μέσω της τέχνης οι πρακτικές της Πουλάτης να αποτελέσουν την αφετηρία για την εξαγωγή πολύτιμης γνώσης προς ανάπτυξη νέων βιώσιμων λύσεων διαχείρισης του νερού στην εποχή της κλιματικής κρίσης; Μπορούμε να δημιουργήσουμε λύσεις με γνώμονα την κοινότητα αφενός μέσω της συλλογής δεδομένων με τη χρήση της τεχνολογίας και αφετέρου με την επανενσωμάτωση των δεξαμενών που κατασκευάζονται πλέον σε συνθήκες που προάγουν έναν βιώσιμο σχεδιασμό διαχείρισης νερού;

Οι στέρνες ήταν ο παραδοσιακός τρόπος με τον οποίο, για αιώνες, οι άνθρωποι μάζευαν νερό στη Μεσόγειο. Ενσωματώνουν επίσης τον οργανικό τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη φύση και τον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες διαχειρίζονται ένα κοινό αγαθό. Συνδέοντας την τεχνολογία και την επιστήμη με την τέχνη και τις τοπικές κοινότητες, η πρωτοβουλία «Μαθαίνοντας από την Πουλάτη» έχει στόχο να αναδείξει αυτό το πολύτιμο στοιχείο κληρονομιάς: Ένα σύστημα διαμοιρασμού του νερού του οποίου οι κανόνες ορίζονται από τους ίδιους τους χρήστες. Μια ξεχωριστή μέθοδο διακυβέρνησης ενός κοινού αγαθού.