H Δίψα ταξιδεύει στη Λίμνη Lugano

“Μια σταγόνα, μονάχα μια σταγόνα…Το νερό από τη δίψα μαθαίνεται."

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα από την περιοχή των Κυκλάδων, η παράσταση Δίψα, ταξιδεύει στην Ελβετία και “στήνεται” στο υδάτινο φόντο της Λίμνης Λουγκάνο, στην αυλή μιας μονοκατοικίας, επιδιώκοντας να συνδέσει το κοινό, με το αίσθημα της Δίψας. Η ομάδα της Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project, μεταφέρει στη “σκηνή” ήχους από τα νερά της Σίφνου, ρυθμική μουσική, χορό, κείμενο και εικόνες που περιγράφουν την εξέλιξη της σχέσης του ανθρώπου με το πόσιμο νερό, δημιουργώντας ερωτήματα για τη σχέση μας με το πολύτιμο αγαθό. Η “Δίψα” άλλοτε καθηλώνει, άλλοτε ξεσηκώνει βάζοντας διαρκώς στο επίκεντρο το νερό και τη διαχρονική του σημασία για τη φύση και τον άνθρωπο. Το πολιτιστικό δρώμενο θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στις 16.00 και πλαισιώνεται από ένα κάλεσμα γνωριμίας με την ομάδα Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project προς τους κατοίκους και περιβαλλοντικούς φορείς της περιοχής πριν την παράσταση και μια στρογγυλή τράπεζα “υδάτινων ιστοριών” από τους κατοίκους και τους συμμετέχοντες φορείς μετά την παράσταση .

Η ομάδα Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project ταξιδεύει στη Λίμνη Λουγκάνο της Ελβετίας για να παρουσιάσει στο κοινό την παράσταση Δίψα, που μεταφέρει αλληγορικά την καθημερινότητα των κατοίκων μιας νησιωτικής κοινότητας του Αιγαίου σχετικά με την απόκτηση πόσιμου νερού και τη σχέση που αναπτύσσουν με το αγαθό και τη φύση. Στη Δίψα, μέσα από την ερμηνεία, τη μουσική και τα ηχοτοπία, οι υδάτινες ιστορίες ανθρώπων από τις Κυκλάδες του ‘50 μεταμορφώνονται σε μία σύγχρονη οπτικοακουστική performance που προσκαλεί το κοινό να επανα-διατυπώσει την (αυτονόητη) σχέση του με το νερό, να επανα-συνδεθεί μαζί του και να το “δει” ως το πιο πολύτιμο αγαθό και όχι ως αυτονόητο καταναλωτικό προϊόν.

Ξηρασία, στοιχεία της φύσης και μια βάρκα-βυτίο συνθέτουν μια ιστορία στέρησης, που ψηλαφεί τη δίψα του ανθρώπου και της γης, μέσα από ρεαλιστικές και ψυχεδελικές εικόνες. Ένα ποιητικό, ρυθμικό μουσικοκινητικό “ντελίριο” που ενορχηστρώνει τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, τη γη και το πολύτιμο γλυκό νερό σε μια ιστορία αναμέτρησης του διψασμένου ανθρώπου με το πραγματικό και το φανταστικό.

Το κείμενο της Παναγιώτας Πανταζή και η πρωτότυπη μουσική του Θάνου Κοσμίδη συνυπάρχουν με ηχοτοπία του ελβετού sound artist Ludwig Berger που δημιουργήθηκαν από τους ήχους υπόγειων και επιφανειακών υδάτων, στεγνού χώματος και ξερικών φυτών της Σίφνου. Πάνω σε αυτά χορογραφεί η Ειρήνη Αλεξίου και σκηνοθετεί ο Γιώργος Σαχίνης μια ομάδα ηθοποιών, τραγουδιστών και χορευτών.